Onze wekelijkse training voor de tocht der tochten in september begint eigenlijk al op woensdag. Wie gaat er mee, waar gaan we naartoe en hoeveel kilometers fietsen we deze week? Voor het eerst ontbraken beide routeplanners en dus moesten anderen zich extra inspannen om een mooie en acceptabele route in te plannen. Maar ach, hoe moeilijk kan het zijn. Als we maar over verharde wegen komen is het al gauw goed. Een rondje Grolloo van ruim tachtig kilometer… werd akkoord bevonden. Om 8 uur stonden we klaar om te beginnen. ‘Doet onze Zeeuw ook mee?’ Vroeg ik. ‘Nee, hij is grieperig.’ Oké, nog even wachten totdat iedereen klaar is en …… ‘Jongens, even wachten. Ik trek even de kleren aan en dan kom ik eraan.’ Het zijn ook kerels hè, niet opgeven en gewoon doorgaan. ‘Dan moet het er maar even uutsweetn.’ Geweldig. Het moraal is goed. Rond kwart over acht werd er koers gezet richting het noorden. Het ging geweldig, het weer was goed, de route uitstekend en het tempo was goed vol te houden. ‘Rechts!’ Werd er door de wegkapitein geroepen. Zo gezegd zo gedaan, maar helaas gooide moeder natuur roet in het eten. Het fietspad was compleet overstroomd en een alternatief moest worden gezocht. Helaas was het met de schotels van de sterrenwacht in de buurt niet makkelijk om een alternatief te vinden. Maar al gauw zat het tempo er weer goed in. ‘Links!’ Een scherpe bocht met een beetje modder moet je dus niet in volle vaart invliegen. Dat vinden voorbandjes niet leuk en beginnen te glijden met een valpartij tot gevolg. De schrik zat er goed in. Gelukkig konden we na wat buig en trekwerk aan de fiets onze weg vervolgen. En hoe! Met een gemiddelde van ruim boven de 30km per uur ging het Van Grolloo naar Drouwen. Even een intermezzo over een schelpenpad ……… Lek. De eerste lekke band van de club. Oké en nu? Ze zeggen weleens dat je elkaar pas in tijden van nood leert kennen. Nou, ik kan wel zeggen dat ik top buurmannen heb. Zonder blikken of blozen werden alle registers losgetrokken om er weer voor te zorgen dat ook ik mijn reis kon vervolgen. Er moest dan ook nog ruim 30 kilometer afgelegd worden. Via Bronneger, Buinen, Exloo, Valthe en Emmen, kwam het eindpunt in zicht. Het was nodig. Een aantal lichamen kraakten en zullen het de rest van de week wel voelen. Maar wat maakt het uit. We fietsen voor een fantastisch doel en dat mag best pijn doen. Een mooie en behulpzame club buurmannen van de Bark fietst verder voor www.beatduchenne.nl
