‘Ik wil eigenlijk zaterdagmiddag fietsen om de Pasen met mijn familie door te brengen.’ Hmm, oké. ‘Mag het ook zaterdagochtend zijn?’ Nou, het blijkt dat de hele Bark dan dus aan het voetbalveld staat, dus dat was geen optie. De groepsdruk zorgde er dus voor dat we om 13.00 vertrokken voor weer een heroïsche tocht door bekende en onbekende oorden. ‘We laten Klazienaveen links liggen en gaan dan bij Zwartemeer over de grens richting Meppen.’ Het was mij compleet …onduidelijk hoe je naar Zwartemeer fietst zonder Klazienaveen aan te doen, maar het bleek letterlijk bedoeld. Met aan de rechter kant het Bargerveen lieten we Klazienaveen links liggen. Een mooie vlakke tocht van ongeveer 75 km met 50% wind tegen en 50% wind in de rug was uitgestippeld. Althans als onze Oosterburen niet zulke onmeunig hoge viaducten hadden gebouwd, de wind niet was gedraaid en onze navigator niet aan de route had zitten te pielen. Dus vanaf Zwartemeer richting Meppen, en afbuigen naar Haren. Op de rotonde rechtsaf en dan weer rechts. Vervolgens terug, want aan een doodlopende weg hebben we niks, linksaf en bij de rotonde weer links en we zijn aangekomen bij Ferienzentrum Schloss Dankern. Een groots opgezet park waar we even een pauze momentje inlassen. ‘Mädchen, wollst du wel eem ein foto von uns machen?’ Het meisje twijfelt verlegen, schud nee en stapt in de auto van haar ouders met gele nummerplaat. Gelukkig was de moeder bereidt om ons voor de ingang van het park op de foto te zetten. Hierna zijn we doorgefietst naar het grote meer met waterski baan en besloten om daar even te zitten om een ‘koekie te doen’. Na deze welkome pauze pakten we onze fiets om huiswaarts te keren.
Kent u trouwens dat verhaal van die installateur? Laat maar. Wel kwam er op het moment dat we op wilden stappen een enthousiaste peuter met open armen in de richting van één van ons op rennen en riep het uit: ‘Papa!’ Een ongemakkelijke situatie volgde en de blozende moeder redde de zaak door te zeggen dat het kind ‘fahrrad’ riep of bedoelde. Hoogste tijd om te gaan!
De terugweg was een lastige. Het piepte en het kraakte en het beste was er wel af. Verzuring, verrotte knieën en ouderdom eisten hun tol. Al met al was het een goede training en hebben we weer 81,3 enerverende kilometers in de benen als opwarmertje naar de grote tocht in september.
Namens Beat Duchenne en de fietsende buurmannen van de Bark wensen we u hele fijne Paasdagen.
