‘Gaat er nog iemand fietsen zondag?’ Vroeg ik in de groepsapp. ‘Ik verwacht ontbijt op bed van de kinderen’, was het antwoord. Och ja, het is vaderdag. Nou ja, we hebben allemaal kinderen en deze moeten wel de gelegenheid hebben om ons in de watten te leggen natuurlijk. Vandaar dat de training werd verplaatst naar zondagavond 18.30 uur. Iedereen was weer thuis van bezoek aan ouders, schoonouders en camping en dus stonden we eindelijk weer met zes mannen aan de start. Maar net op het moment dat we wilden vertrekken ging de telefoon. Tja, als je storingsmonteur bent kan de telefoon weleens op een vervelend moment afgaan en dus vertrokken we met vijf. Wat gaan we doen? Hoe staat de wind? Mooi om te merken was dat Peter meteen weer in zijn rol als navigator zat. Het fietst een stuk makkelijker als je iemand hebt die de leiding neemt en je de weg wijst. Vanaf de Bark ging het met een gemiddelde van boven de 30 km per uur via Zwartemeer naar Emmer Compascuum. Daar werd in verband met de regen even een schuilpauze ingelast op het plaatselijke podium. Toen de regen enigzins voorbij was stapten we op richting Roswinkel waar een enorme wolkbreuk zorgde voor een kletsnat pak. Van Roswinkel ging het via Pottendijk richting de Col du Troep. Natuurlijk moesten we deze even beklimmen. Eenmaal boven sprak Peter de legendarische woorden: ‘Zullen we vanaf hier de snelste route naar huis nemen?’ Ja, dat was misschien wel een goed plan, want met een nat pak en afgepeigerd door de tegenwind was het beste er wel af. Het was weer een prima training in de aanloop van de tocht ‘Van Goes naar Hoes. Mocht je ons willen steunen in onze strijd tegen Duchenne Spierdystrofie, ga dan meteen even naar www.beatduchenne.nl/geef en doneer. Bedankt!
