‘Mannen, ik kijk het nog even aan maar ik ben bang dat …..’ het was Peter. De best getrainde en meest fanatieke van het stel. Nog even een bescheiden trainingsrondje gefietst en daarbij een koudje gevat. Koudje werd griep en dan is het onmogelijk om een elfstedentocht te fietsen. Vandaar dat Ferdy, Sandro, John, René & Dennis op tweede pinksterdag om kwart over vijf in de ochtend in de door Ben’s Bikes uit Nieuw-Amsterdam uitgeleende/gesponsorde bus op weg gingen naar Bolsward. De Friese fietselfstedentocht stond als trainingsrit op het programma. Een training van maar liefst 235 kilometer. Gelukkig waren er meer mensen die deze route hadden gepland en waren de overige Friezen bereid gevonden om vrijwillig de fietsers aan te moedigen. Het resultaat van de oproep was een geweldige happening die je zelden tot nooit elders zult aantreffen. Een unieke ervaring en het was een voorrecht om hieraan mee te doen.
De tocht zelf begon, na een wachttijd van een klein half uurtje, voor ons om even voor acht. Groep 19 met 600 fietsers, werd naar voren geroepen en onder begeleiding van de harmonie van Wirdum naar de start geëscorteerd. Hier werd ook meteen de eerste stempel op de kaart gezet. Vervolgens werden de schoenen aan de pedalen vast geklikt, voor de fietsers die over een dergelijk vernuftige uitvinding beschikken, en kon het echte werk beginnen. Van Bolsward ging het noordwaarts en met de wind in de rug via de stempelposten in Harlingen, Franeker en Holwerd naar Dokkum. Vervolgens rechtsaf naar Leeuwarden om daarna weer in Bolsward uit te komen. Klinkt makkelijk? Dit was de noordelijke lus van circa 138 kilometer. Gelukkig zat de wind gunstig en konden we gebruik maken van de strijdlustige stijl van andere fanatiekelingen, waardoor we steeds strategisch in het gunstige wiel zaten. Wat overigens niet betekent dat we zelf niets hoefden te doen, want bij snelheden van regelmatig boven de 35 kilometer per uur was het voor de Barkfietsers hard werken om bij te blijven. Bovendien moet je telkens na iedere stempelpost weer een groep zien te vinden die het door jou gewenste tempo rijdt. En is die er niet, dan blijkt dat je zelf het kopwerk doet voor andere fietsers. Zo wordt niemand ontzien en heeft iedereen elkaar nodig.
Bij terugkomst in Bolsward, het was inmiddels 14.00 uur geweest, was het tijd om even iets te eten. Het allerlekkerste broodje hamburger speciaal en de beste patat ooit werden naar binnen gewerkt. Aangevuld met de door Friesland Campina geschonken energiedrankjes waren we klaar voor de zuidelijke lus van circa 97 kilometer. De achtste stempelpost was Sneek. Een gezellige stad waar de tocht als een echte feestdag wordt beleefd. Extra verrassing was dat vlak voor het stempelen een aantal vrienden en familieleden zich hadden verzameld om ons aan te moedigen. Die aanmoediging hadden we ook nodig bleek later. Na Sneek ging het via IJlst en Sloten naar Oudemirdum. Wij dachten dat Friesland uitsluitend bestaat uit kale vlaktes, totdat we in het gebied rondom Oudemirdum kwamen. We fietsten door prachtig bebost gebied en over een enorme heuvel. Vanaf deze heuvel op grofweg 50 kilometer van de finish werd het kaf van het koren gescheiden. Vanaf deze heuvel werd het zwaar. Lood en lood zwaar. We fietsten via Stavoren en Hindeloopen naar Workum. Op dit volledige traject stond windkracht 4 a 5. Alleen wilde de wind de andere kant op dan dat wij wilden. Het kwam aan op kracht, doorzettingsvermogen en ook tactiek. Een mooie levensles is tijdens de Elfstedentocht te leren op de dijken van Friesland. Al is je situatie nog zo uitzichtloos en zit je dieper dan diep in de put, maak de tactisch juiste keuzes, pak het juiste wiel en je komt er altijd weer bovenop. Na Workum was het nog een klein stukje naar Bolsward alwaar we het verdiende elfstedenkruisje in ontvangst mochten nemen.
Het was een training om nooit te vergeten. Hebben jullie ervan genoten? Jazeker. Het was geweldig. Het heeft ons laten zien dat we kunnen samenwerken en dat we in staat zijn om op één dag een enorme afstand af te leggen. Dat is een fijne gedachte omdat we in september van Goes naar Hoes fietsen. En dat is toch nog even 100 kilometer verder dan deze tocht. Wij hopen dat je onze voorbereidingen blijft volgen en dat je onze verhalen met plezier leest. Als dat zo is, bedenk dan ook waarom wij dit doen. Er is geld nodig om kinderen met Duchenne een kans op overleving te geven. Veel geld. Wij zetten een groot deel van onze vrije tijd in om aandacht te vragen hiervoor. We kunnen alleen maar hopen dat jullie dit willen beantwoorden met een donatie. Kom op mensen, doneer. We want to Beat Duchenne! Jullie toch ook?
beatduchenne.geef.nl
Voor meer foto’s klik hier