Nu we vorige week de barkfietsen aan je hebben voorgesteld, kunnen we vanaf vandaag de beestjes ook bij naam noemen. Om half negen vanmorgen stonden we klaar voor een rit waar alle records werden gebroken.
Record 1: het was de eerste keer dat de routebespreking al op woensdag begon. Sandro, die ik vorige week volledig ten onrechte als minder fanatiek betitelde, stelde voor om een megaroute te fietsen. Maar in verband met de slechte weersvoorspelling werd dat plan snel afgeschoten. Maar wat gaan we dan doen. Er werd veel gesproken, maar niet over de te rijden route en dus toverde René er één uit de hoge hoed. Een rit van ruim 100 km met halverwege de beklimming van de Lemelerberg.
Record 2: nog niet eerder fietsten we met vijf deelnemers meer dan 100 km. Viel er veel te vertellen over deze training? Naast het feit dat we met de gemiddelde snelheid van ruim boven de 26 km per uur record 3 te pakken hadden niet zo veel. Nou ja, het was verschrikkelijk slecht weer, maar Sandro vond het toch prima genoeg om een korte broek te dragen en Ferdy fietste een groot deel van de rit met korte mouwen. John was ook van de partij. Gisteren had hij nog flink gevierd dat de meisjes van Twedo kampioen zijn geworden, maar dat was niet merkbaar. Wat wel merkbaar was, was zijn haperende navigatie. Maar dat zat vooral John zelf nogal dwars. Het was een mooie rit. Uiteindelijk zijn we 109 km rijker en dat voelt goed. Het laatste record van vandaag is een vermoeidheidsrecord. Ik kan zeggen dat ik te vermoeid ben om een lachwekkend en smeuïg verhaal te verzinnen, de ogen vallen dicht, het licht gaat uit. Is dat erg? Nee, absoluut niet. We doen het graag en volgens René gaat de vermoeidheid vanzelf weer over. Tot volgende week.